13 maja zmarła Anna Branicka-Wolska, ostatnia z rodu Branickich herbu Korczak, właścicieli majątku i pałacu w Wilanowie

Anna Branicka-Wolska urodziła się i wychowała w rodzinnym Wilanowie, jak też w kresowych dobrach w Rosi. Była córką Adama Branickiego z Wilanowa i Marii Beaty z Potockich z Rymanowa. Rodzinnie była również potomkinią Franciszka Ksawerego Branickiego, targowiczanina, co stało się powodem szczególnego patriotyzmu jej samej i całej rodziny we wszystkich następnych pokoleniach. Okres wojny Anna Branicka podczas oblężenia Warszawy w 1939 roku opiekowała się rannymi w szpitalu polowym w Wilanowie, a w 1942 roku została zaprzysiężona w Armii Krajowej (pseudonim „Późna”) w Oddziale „Obroża”. Uczestniczyła w akcji kolportażu konspiracyjnej prasy, przewozu rozkazów, broni i w innych działaniach konspiracji niepodległościowej. Wraz z matką i starszą siostrą Niemcy osadzili ją pod strażą w areszcie domowym, a następnie z grupą domowników wilanowskich w liczbie 24 osób została wysiedlona do Zygmuntowa k. Nieborowa. Stamtąd, wraz z kilkunastoosobową grupą krewnych, m.in. Radziwiłłów z Nieborowa, Zamoyskich, Krasickich i Sobańskich z Guzowa, została aresztowana 23.01.1945 przez NKWD i zesłana do Krasnogorska pod Moskwą, gdzie – ratując psychikę i żyjąc w skrajnych warunkach – jako młoda dziewczyna pisała listy do narzeczonego, Janusza Radomyskiego. W ten sposób powstało świadectwo gehenny grupy polskich zesłańców, opublikowane po latach w książce „Listy nie wysłane” (1990). Uwolniona z matką i siostrą oraz innymi, wróciła w 1947 roku. Ojciec jej, Adam Branicki w wyniku zniszczonego na zesłaniu zdrowia, zmarł w sanatorium w Otwocku w tym samym 1947 roku. Anna Branicka jeszcze w czasie okupacji ukończyła tajne gimnazjum Wandy Szachtmajerowej (matura w 1943), a po wielu szykanach i życiu w biedzie po II wojnie światowej, w końcu dostała się na studia – najpierw na Uniwersytecie Jagiellońskim, potem Warszawskim, ukończywszy socjologię. Pracowała początkowo w Bibliotece UW oraz w Instytucie Badań Literackich PAN. Życie prywatne Anna z Branickich była żoną prof. Tadeusza Wolskiego (1924-2005), wybitnego hodowcy zbóż, związanego z Dańkowem w powiecie grójeckim, gdzie po 1989 roku udało mu się wrócić do rodzinnego domu. Tam też w Dańkowie – dopóki zdrowie na to pozwalało – okres wakacji spędzała Anna Branicka-Wolska. Zmarła była działaczką społeczną, członkiem-założycielem Związku Sybiraków i Polskiego Towarzystwa Ziemiańskiego oraz Damą Suwerennego Zakonu Maltańskiego. Chętnie udzielała wywiadów, opowiadając historię swoją i rodziny Branickich, również w Radiu dla Ciebie. Odznaczenia Anna Branicka-Wolska była odznaczona: Krzyżem AK (1970), Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Sybirackim (2004), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009) za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz środowisk kombatanckich oraz francuską Legią Honorową (2010) za uratowanie francuskiego oficera (Bernard de Roquefeuil) w czasie II wojny światowej. Była zawsze bardzo życzliwa i otwarta na każdego człowieka, a jednocześnie jako świadek historii zostawiła po sobie dużo wspomnień, relacji, służących historykom do badań nad historią polskiego ziemiaństwa, arystokracji, jak też samej Warszawy. Anna Branicka-Wolska zmarła w wieku 98 lat w sobotę 13 maja w swoim warszawskim domu.